.png)
DERD
Keç û xortê ku nû hev nas kiribûn ji Meydana Républiqueê xwe berdan
kolana wê.
Dengê helahelaya zarok û ciwanên xwedî skateboardan ên ku li pişt
wan mabû ji nişka ve dişemitî, di qiyameyan re hildikişiya hewayê û tev li
ewrên belawela yên Parîsê dibû ku guman tê de nebû baranekê bi xwe re bînin.
Gava di Kolana Républiqueê hêdîka dimeşiyan, xort bi destê keçikê
girtibû. Keçik bêyî hemdê xwe hinekî şerm kiribû.
Keçik hê neketibû hijdehên xwe, lawik tew bi ser bîstan jî ketibû.
Êvarekê li barekê hev nas kiribûn. Kurik gotibû, “ez Ziyad”. Keçik
jî gotibû, “ez Camille”.
Gavên wan jixweber ew ber bi heman barê ve dehf didan.
Li serê sikaka Jean-Pierre Timbaudyê kêliyekê rawestiyabûnn. Ziyad
bi hemdê xwe Camille ber bi xwe ve kişandibû, maçek danîbû ser lêvên wê.
“Ez te pir dixwazim,” kurik got.
Keçik jî dixwest bibêje ez jî te pir dixwazim kuriko. Lê tenê got,
“Ez jî.”
Bi kêfxweşî derbasî mekanê xwe yê berê, Chat Noirê bûbûn.
Li hundir kelekela însanan bû, bi zorê cihekî ji xwe re peyda
kirin.
Di navbera çend maseyan de mabûn, navbera maseyan ji bihustekê jî
tengtir. Çi gotin bihata kirin yê hember bê hemdê xwe fam dikir.
Kurik du bîrayên mezin danîbûn ser maseyê. Yek ji bo xwe, yek ji bo
wê.
Şev dirêj bûbûn êdî, wextê wan hebû. Heta ji wan bihata, wan dê
vexwara.
“Em vî îşî ji ber xwe derxin,” got kurik, bi arezûyeke bilind.
“Kîjan îşî, min fam nekir.” Keçik serê xwe hejand.
“De fam ke lê! Ez dixwazim em îşev li nav cihan vî îşî hel kin.”
“Yanî tu dibêjî em îşev miheqqeq bikin.”
“Erê. Ez vê dibêjim.”
“Lê hişê min pir tevlihev e, nizanim çi bibêjim.”
“Çawa nizanî. Em herdu jî hev dixwazin, çi zirara wê heye…”
“Ez hê nebûme hijdeh salî, hinekî ditirsim.”
“Tu ji çi ditirsî yaw… Ma tu hê zarok î?”
“Ez ne zarok im lê çi zanim îşte…”
“Îşte mîşte nizanim… Heger tu bixwazî em ê bikin, heke na jî a baş
em ji niha de ji hev veqetin.”
“Ka bise ji bo Xwedê, ez vê hêrsa te fam nakim.”
“Tu însanan aciz dikî. Biryara xwe bide, yan erê yan na…”
“Şeva me dirêj e, li me neherimîne.”
Xort çûbû du bîrayên din jî anîbû. Dû re du bîrayên din jî. Dû re
çend bîrayên din jî.
Piştre demeke dirêj bi serxweşî hev maç kiribûn.
Du xortên kurd î li kêleka maseya wan ku bi hêrs û aciziyekê bi
saetan qala bûyer û siyaseta kurdan dikirin, bê hemdê xwe guh dabûn xeberdana
vê keç û vî xortî jî.
Gava keç û xort bi kêfxweşiyekê ji barê derketibûn xortê kurd bi
qehreke mezin qulpeke dirêj li bîraya xwe xist û got, “Min di vî îşî kiro,”
gava şûşeya xwe teq li maseyê xist. Weke ku hemû barê dinyayê li ser pişta wî
be, kesereke kûr kişand û dawî li hevoka xwe anî:
“Xwezî derdê me jî tenê nihandin bûya.”
16ê Çiriya Paşîn a 2017an, Parîs
Bi min,
YanıtlaSilderdê wan jî ne tenê nîyhandin e, bi kêmanî ya keçika me.
A din,
ji min ve çawa ku milîyet û dînê xortan tevde nîyhandin be.
Bi rastî ez jî nizanim ka derdê keç û xort tenê seks e an na lê li gor lehengên din ên kurd wekî tekane derd tê şirovekirin.
SilDi bîra vexwarinê de hindik maye ku ji mihemed ronahî derbaztir bibin gidî ��
YanıtlaSil