.png)
Birînên Tegelî - Ugur SERMÎYAN
Ev helbesta ku hûn ê bixwînin yekem metn e (hin
wergerên zarûrî yên li zanîngehê ne tê de) ku ji kirmanckî dikim kurmancî. Ev
helbest di Pêşbirka 1emîn a Helbest û Çîrokan a Kovara Vateyê ya 2017an de
xelata yekemîniyê wergirt û di hejmara 52yan a Kovara Vateyê de hat weşandin. Gelek spas ji bo Mem Artemêt ku di dema wergerandina
helbestê de alîkar bû wergerê sererast bikim. Gelek spas ji bo xwedanê vê
helbestê, Kek Ugur Sermîyan, ku piştî wergerandinê ev helbest çend caran bi
çavekî rexneyî xwend, nirxand, şaşiyên min sererast kirin û li min vegerand û
her wiha spasdar im ji bo cenabê wî ku destûr da ez vê helbestê li ser blogê
biweşînim. Ne ji wan bûya helbesteke baştir û tekûztir nedihat meydanê. Tevî vê
jî, ez ji hemû şaşiyên heyî yên vê wergerê mesûl im.
 |
| Ugur Sermîyan |
Birînên Tegelî
Min got:
Dilo! Deng
bide!
Çima ez wisa
mam tenê û neçar?
Dengê xwe
veneşêre
Bêdeng nebe
wisa,
nebe bêrehm û
xedar.
Li kû ne, ew
kilamên nazik û nerm
ku şi’r bi min didane nivîsandin?
Li kû ne ew
şevên bê ar û şerm
ku tirs bi min didane
kuştin?
Şev sitargehên
min bûn, tu zanî, bi reşahiya xwe
Emanetî wan
kiribû min siya xwe
Heta ji wê
sewdayê hisiyam bi xwe
Tofan bûbû baxê
m’, nemabû gulzar
Hêviya min
nîvco ma, qirika min de çiqil e
Her hilmê de tîne
bîra’m, ji ber bayî zengil e
Min gotibû ez evdê huznê
me,
evdê derd û
xeman, min gotibû
Har e ev dil,
mewc û pêlên biharê
û kezeba çêm e,
min gotibû
Awirên efsûnî
venede li min
kila çavê te
birije, çav nedêre
Min wisa
mindalkî çend lêv
bi rica û minet
heçku vedan bi te re
Lerz û ta her
pêkve
zeliqîbûn bi
canê min re.
Axir qefesa
parsûyan,
qefesa parsûyan
şikiya.
Min gotibû, ax
min gotibû!
Te qet tiştek,
negotibû.
Perengî ye, di
nav kewşê bêxçe de, ax dilo!
Diperpite, çîv
dide li ser sînga min, bilbilo!
Dengê kemana destên lerzok
Ji dûr ve bi
xwe re tîne bêhna bindehlok
Mindalek e,
sêwiyek e, dilbeste û naşîyek e
Li ser tiliyên
xwe dizivirîne, difirrîne xalxalokan
Ruhê bêzar
dinale: Ax bi min re be!
Kete bîra min
bayê hênik ê çiyayan!
Laşê şikestî
dizare: Ey salno bi malwêran!
Ez kuştim
jiyanê, ez kirim şubhê mandûyan.
Lê demekê em jî
bûbûn xwediyê dem
û dewran.
Duhê xwedî bûn
tê de,
Lê çi heyf îro
bûne mêvan.
Ev hêvî ye,
çûçika biharê
hinde zû dimire
çu caran?
Ava teze ye, baz
dide ji memikên te
Kelegerma
havînê de
Jê re têhnî ye
ev can.
Çawa dest jê
berdim ez?
Tu nabêjî,
ji min re xwê ye,
min re nan,
ji şewata min
re derman.
Agir pê ket, bi
dûman û pêt, xerîbê min simbilo,
Çokên yarê li
kû ne, tu ji bo çi xwar mayî milo?
Lo bayê çiyayan,
min ranemûse!
Lêvên te cemed
in, sar
Ezîzê robarî,
bes bilorîne!
Gedeyên esmer in
derdedar
Ji derbên gur û
şêran
Ji qîrîna “tek”
û “tek”an
Ji penceyên
eyloyên çavsor û çavzengan
Esmanê Xwedê de
ajnêber
Ji “Ellahû
Ekber!” tekbîran
Ji lingan ku di
pê de şimik,
Daliqandî ne ji
vînçan.
Lê zêdetirîn hemderdo!
Tu zanî çima?
Di vî laşê nav
gulavê de
ji bêbextiya
kurman,
Birîndar im ez,
birînên min kûr, birînê m’ tegel
Derpê û kirasê
min, xwîn-xwînlaserê de şilî-şepel
Tarîx zane, ax
zane, kilam hemû zanin ku
Mirin ji me ra
bûye bira, tirs çi ye ji fermanan?
Sermilên min qirçe-qirç
in, ji van qal û buxtanan
Min gotiye ku;
Bila hineya reş
rakêşin tiliyên keçikan
Bila zik bibin
duhalî, bi cêwîk û sêwîkan
Min gotiye ku;
Têr bimije,
vexwe ji memikên çavreş û porkejan
Bila kes
nikaribe bidize kenê ji mindalan
Min gotiye ku;
Nekevin li ti
kesî gulle, nexeniqin ûrgan
Ji ber ku hez
kirin ji hevdu du kesan
Min gotiye ku;
Tarîx dîsa nû nebe
ji şopên kevnebirînan
Hêstirên xwînî danakevin
xwar, ji çavmewîjan
Dibêjin:
Sûcê te
çiyayîyî giran e, girantir e ji çiyayan
Te peyvên xwe
çandine, yekî tu dîtî ji nav şevşevokan
Ez dibêjim:
Di sînga me de
zîl dide şax û gulî, xunçe-xunçe
Belê, bizir
biçûk e lêbelê fêkiyê wê berz e
Dil deng da,
gulbang da
Derd zêde bûn
dîsa
Got:
Tu pepûkek î,
ji guliyê darekê ve
Li bin barana payîzê,
ji serê çiyê ve
Ewr îro ketin
ber cotê çavan
Ku wextê
jixweber reng lê neman
Tu li binê
perrên xwe ne bi tenê vî dilî
Ji çi wextî ve,
yek jî bêrîya zêrînî
Bi cih dikî
Maçî dikî
Vedişêrî, xef
dikî.
Hêstiran bi
dilopên şiliyê
mînanî ava
kewsera jehriyê
qult bi qult
vedixwî
Tu pepûkek î
bi wî zimanê qedexeyî
tenê ez zanim.
Ez zanim ku tu,
ji Xwedayê êşan
re
sernizm î
Di nav şayiyê
de
evdê huznê yî
Kenê li kuja
lêvan mehzûn e, hem melul
Qelema te
neşter e, derdê dilê m’ kullî kul
***
PORTRE / UGUR
SERMÎYAN
Di sala 1987an
de li qezaya Xozatê ya Dêrsimê hat dinyayê. Heta şeş saliya xwe li gund jiya.
Beşa Mamostetiya Zimanê Îngilizî li Zanîngeha Anadoluyê qedand. Di beşa Ziman û
Kultura Kurdan a Zanîngeha Mardin Artukluyê pêşî mastera bêtez kir û niha jî
mastera bitez dike. Wî kitêba E. A. Nolane, “Hesirê Grania”, ku derheqê kelt û
kurdan de nivîsiye, ji îngilîzî wergerand ser kirmanckî. Di Pêşbirka Yekemîn a Helbest
û Çîrokan a Kovara Vateyê ya 2017an de, xelata yekemîniyê ya helbestê wergirt.
0 yorum: