Sê Masîgirên Biçûk li Qeraxa Çemê Bismilê


Îro sê hevalên min ên masîgir çêbûn.

Sê Masîgirên Biçûk
Gava çûm li nav Parka Halil İbrahim Oruç hinekî geriyam, ji wir derketim ser pirê heta ber rêya Qoperatîfê meşiyam û vegeriyam cardî di aliyê rastê yê pirê re hatim, li ser pirê min du masîgirên biçûk dîtin ku tora xwe ji ser caxên pirê divirvirandin nav avê. Tevî ku li ber guhê çemekî jî mezin bûm li Bismilê, ti carî min masî zevt nekirin. Avjeniyê jî hîn nebûm. Malbata min ti carî nedixwest biçim ber çem. Cihekî pir bi talûke bû çem di hişê Bismiliyan de. Tê bîra min, riwayetek jî hebû di nav Bismiliyan de: Çem çi bikira çi nekira diviya salê du însanan daqurtîne. Berê gelek kes di çemê me de dixeniqîn. Gelek kes li wir şer dikirin, gelek kes li kuştina hev digeriyan. Di tarîxa Bismilê de, ti zarokekî Bismilî tune ye ku ji hevalê xwe re negotibe, “heger tu mêr bî wer ber devê çem.” Ber devê çem, cihê duelloyên mêraniyê bû di hişê zarokan de.

Tenê ji dûran xweş...
Masîgirên Biçûk hinekî li ber tora xwe ya din ketibûn, ji ber ku ji dest wan çûbû û masiyan bi xwe re biribû. Min ji wan pirsî, ka masî hene an na. “Ooo, abê tu nabînî,” masîgirek destê xwe ber bi çem kiribû, “biner biner, wa diçe.” Min nerî, lê ji bilî herriyê min ti tiştî nedît. Di heyata xwe de, min çemekî paqij û zelal nedît li Bismilê, ma ev jî gotin e. Min meraq kiribû, gelo masî herî pir di kîjan saetê de diketin torê. Go, “abê di saet heştan de were, tê pêncî heban bigrî.” Ew di saet heştan de nedikarîn bên, ji ber ku di wê saetê de li mektebê bûn. Lê di heman saetê de, kengî bihatima, min dikaribû wan bidîta.

Masîyek
Wek nezanekî ku ji welatekî din hatibe li ser gelek tiştan min pirs ji wan kirin. Gava wan got di vî çemî de hemsî jî têne dîtin ez gelekî şaş mam, ji bo min hemsî tenê yê Behra Reş bû. Min ji wan xwest navê masiyên li nav Çemê Bismilê ji min re bêjin. “Hemsî, zereke, devsor, û abê tiştekî awha…” Her du destên xwe gihandibû hev, dirêjiya masî nîşanî min dabû lê navê wî nizanibû. Ma “awha” dibe, gerek navekî wî hebûya. Min israr kir ku navine din ên masiyan ji min re bibêjin, masiyên me ne tenê ew qas bûn. Wan navê masiyan zêdetir nedizanî an jî nedihat bîra wan. Gava hatim mal min li romana Zarokên Ber Çêm a Ciwanmerd Kulek nihêrî ku mekanê romanê yê sereke Bismil bû û di gelek beşan de bûyer li ber Çemê Bismilê derbas dibû. Di Zarokên Ber Çêm de min navê van masiyên Çemê Bismilê peyda kirin: Zereke, beratên xalhûrik ên wek cêwiyan, marmasiyên tîrikî, zûlên simspî, şebotên girole, golikên piştalmasî, devsorên rengqirêj, naqorên zêravî, cewrên pelikgewherî, şînok, pahneke, simbêl, kerik, perûsor, zimpere, şelabela, terîxe, mercan. Ez ji bîr nekim, belkî rojekê bi kêrî me bê: Masîgirên Biçûk diyar kir ku goştê zerekeyan nayê xwarin.
Poşet, masî û herrî...

Dû re masîgirekî din ê biçûk tev li her du hevalên xwe bû. Ez û Sê Masîgirên Biçûk. Me bazara xwe kir. Gelo wan dê deh masî bi çi bidana min? 5 lîre, ne kêm ne zêde. Ne lazim, bila pênc masî ji bo min bigirtina, min ê cardî 5 lîre bidaya wan. Temam, me li hev kir. Sê masî di poşetî de ne, ma du masî. Lê mîratê du masî qet neket torê. Çûn ji camêrekî sê masî girtin, tev de şeş masî. Xwestin heqê masiyê şeşan jî ji min bistînin, min qebûl nekir, min got ma bazareke wiha dibe? Heger hûn destpêkê erzan nefiroşin mişteriyê xwe sibe dê neyê. Wan got temam, sibe were em ê deh heban bi pênca bidin te.

Min rahişt masiyên xwe, 5 lîreyê wan da û hatim malê. Me masî xistin tasekê û danî ber Solîna xwarziya xwe ya herî biçûk. Solîn gava li ser zikê xwe dimîne, wek masiyan nig û destê xwe dibe û tîne, tê bêjî qey avjeniyê dike. Strana Solîn a favorî jî derheqê masiyan de ye. Navê stranê “Kırmızı Balık” e ku ez bawer im pirraniya dê û bavan vê stranê bi bebekên xwe didin guhdar kirin. Solîn îro du roj e hinekî nexweş e, laşê wê sincirî ye. Wê  gava masî li ber xwe dîtin pir kêfxweş bû, destê xwe dixist nav masiyan û av diçelpand.

Masî Xanim...
Îro derheqê masiyan de gelek tişt hîn bûm ji her Sê Masîgirên Biçûk ên hevalê xwe. Difikirim, gelo ez jî ji xwe re torekê bikirim, her ro biçim masiyan û li vir binivîsim ka min li ber çem çi dîtin û çend masî zevt kirin?

inanolo

Înanolo yekem kes bû ku ket xewna Evdalê Zeynikê. Piştî vê xewnê wî êdî wer bawer kir ku dê Evdal hişê xwe berde û bi çol û çeperan keve. Lê mixabin a dilê wî nehat milê wî û Evdal bû dengbêjekî tam î temam. Heta demeke nêzîk jî me nedizanî ka aqûbeta Înanolo çi bû, bes vê dawiyê li gor belgeyeke M. Malmîsanij bidestxistî, Înanolo ber bi dawiya temenê xwe ve çer ku ji kerê ketiye miriye û di bêrîka êlegê xwe de notek ji hezkiriyên xwe re hiştiye: “Jehr tê de be."

0 yorum: